Het einde van onze affaire

In het Noorder eiland werden we meerdere malen gewaarschuwd; 'het is veel kouder in het Zuider eiland'. De 4 uur durende ferry trip moest ons hier op voorbereiden denk ik. De airco stond namelijk 'strategisch' op standje 'bevriezen'. Erg fijn wanneer je teenslippers draagt.

Eenmaal op het Zuider eiland aangekomen konden mijn voeten toch weer ontdooien. Helemaal toen er een extra kacheltje de auto in kwam. Danique en Laura vonden het een leuk/goed idee om een backpacker mee te nemen die stond te liften langs de weg. Ik was de gelukkige die knus naast onze nieuwe Duitse vriend mocht zitten, samen met twee grote backpacks. Nog een extra bonus was het dampende zweet en de lucht die hij meenam. Wie zei ook alweer dat het koud is in het Zuiden? Danique en Laura hadden ondertussen in ieder geval de grootste lol.

Onderweg naar Kaikoura kreeg ik gelukkig nog wel even frisse lucht. We maakten een pitstop om Walter te bewonderen. Een Walrus die uit het niets 'opdook' op een van de rotsen langs de weg.
Eenmaal in Kaikoura aangekomen moesten wij alweer afscheid nemen van onze Duitse vriend. Dat terwijl ik net aan zijn geur gewend geraakt was...

Aan Kaikoura hebben we gelukkig ook hele mooie herinneringen. Zwemmen met zo'n 200 wilde dolfijnen stond hier namelijk op de planning. Met enig geweld en geworstel trokken wij de wetsuits aan. Dit was ook het moment dat ik erachter kwam dat deze pakken niet alleen goed zijn voor de bescherming en kou, maar ook voor de rolletjes! Na een korte veiligheidsinstructie gingen we naar de boot die ons naar de dolfijnen zou brengen. Dit keer had de brochure niet gelogen over de aantallen. De boot dropte ons bij de 200 wilde dolfijnen. Nu moet ik zeggen dat ik niet zo'n held ben in de zee. In Nederland ben ik namelijk al bang voor haaien. Er stond mij echter iets bij dat haaien vaak niet in de buurt komen van dolfijnen, maar dan hebben we ook de walvissen nog.. Hmm, niet aan denken en gewoon gaan dacht ik. En het was super! Overal zwommen dolfijnen: naast, onder en achter me. Ik vond het soms wel een beetje eng, maar het was echt een super ervaring. Na vijf keer gesnorkeld te hebben met al deze dolfijnen was het tijd voor warme chocolademelk met koekjes en een fotomoment!

De reis vervolgde zich naar Christchurch. Vroeger was dit een hele populaire stad in Nieuw Zeeland. Drie jaar geleden heeft een aardbeving hier echter een einde aan gemaakt. De stad is nog steeds herstellende, een bouwval. In deze bouwval stond echter wel een pareltje op ons te wachten, of eigenlijk, een zebra.. busje. Voordat we het busje meekregen moesten we wel afscheid nemen van onze Henry. Laura deed dit met een knal. Ze reed Henry namelijk met zijn kontje tegen een muur aan. Niks wat een goede klap op de bips niet kan verhelpen; Henry was weer heel.

Met Z(ebra) vervolgde we onze weg naar Queenstown. Veel mensen hadden ons verteld dat het hier super is en dat we daar zeker wat langer zouden blijven hangen. Alleen de route naar Queenstown was al prachtig. Veel mooie bergen en prachtige meren. Danique kon niet wachten om in Queenstown aan te komen, want hier zou zij zichzelf van een brug laten vallen. Je noemt dit ook wel bungee jumpen. En dan gaan we natuurlijk niet zomaar voor een willekeurige brug, nee, dan gaan we voor de brug waar de eerste bungee jump ooit is gedaan; 'the Kawarau Bridge'. En weer zag ik me vriendinnetje springen en 'vallen'. Ze kwam gelukkig weer fris en fruitig terug bij ons. Ze hadden haar namelijk ook in het water gedipt!

Queenstown is echt een prachtige stad, gelegen tussen de bergen en aan een groot meer. We verbleven bij het hostel 'bungee backpackers', maar we sliepen wel trouw in onze Zebra. En ja, ook wij zijn langer blijven hangen in Queenstown. We trokken op met een leuke groep die bestond uit Engelsen, Canadezen en Duitsers. Zij hebben ons kennis laten maken met de stad, en dan voornamelijk s'nachts. Zo hebben we de Ierse feestdag, St. Patricks day, gevierd. Het thema was groen; groene klavertjes vier op de wangen, groene gestreepte sokken en een groene ketting met een shot glaasje. Meer hadden wij niet nodig. Die nacht hebben we veel verschillende barretjes en drankjes gezien. Danique en ik sloten deze nacht af met een Iers culinair hoogstandje; een 'beef and cheese pie' van de ferburger bakery. Eerder die dag hadden wij al kennis gemaakt met de beroemde (fer)burger. De lekkerste burger die ik ooit op heb. Dit mag ook wel trouwens met een wachttijd van zo'n grofweg 30 minuten. De volgende dag zouden we eigenlijk vertrekken, maar dit werd hem uiteraard niet. In plaats daarvan zijn we gaan uitkateren op een terrasje met een cider en onze engelse vrienden.

De volgende dag moesten we toch echt vertrekken. We vervolgde onze reis naar Wanaka en Fox Glaciers. Onderweg maakte we nog een stop voor de 'Blue Pools'. Hier maakte we kennis met hele kleine monstertjes met een duidelijke voorkeur, ook wel zandvliegen. Die voorkeur ging voornamelijk uit naar Danique en Laura! Vanaf dat moment zijn zij jeukend en krabbend door het leven gegaan. Elke nacht hoor ik voetjes langs elkaar heen wrijven door de jeuk.

In Fox Glacier hebben wij wederom een goede ervaring met de kiwi's. We raken namelijk bevriend met de eigenaar van het hostel. Midden in de nacht maakte hij warme chocolademelk voor ons met als 'toetje' een baby guiness (kahlua en bayleys). Vervolgens nam hij ons mee naar de glow worms (voor een tour betaal je normaal +/-100 dollar). En of deze avond niet beter kon.. We mochten in een heerlijk (warm) bed slapen! Ook hebben wij gewerkt voor een 'gratis' overnachting. Of wij de volgende morgen wilden helpen in het hostel in ruil voor een gratis overnachting. Wij weten nu hoe we een bed moeten opmaken met de ziekenhuisvouw. Want dat was onze taak, bedden opmaken, heel veel bedden opmaken. Laura en ik trakteerde onszelf op een helikopterritje over de Fox Glaciers. 10 minuten later waren wij 100 dollar lichter, maar wel weer een ervaring rijker.

Diezelfde middag vervolgde we onze weg naar Punakaiki en Murichison. Punakaiki staat bekend om de pancake rocks & blowholes. Je ziet als het ware stapels van versteende pannenkoeken. In Murichison hebben we de langste swing bridge van NZ 'beklommen'. Natuurlijk werden wij weer vergezeld door onze zandvlieg vrienden, waardoor wij er lekker de vaart in hielden. De 'langste' swing bridge kwam op die manier snel aan zijn einde!

Abel Tasman was onze volgende stop. Dit is een prachtig natuurpark welke bekend staat om zijn gouden zandstranden. Ons idee was om hier te gaan kajakken, midden op zee. Laura vond het nogal eng (bang voor walvissen) en ging samen met danique in een kajak. Ik vond het echt super om te doen. Met zo'n klein bootje dwars door de golven heen! Een walvis onder dat kleine bootje had ik ook niet zo'n fijn idee gevonden.

De volgende dag waren we alweer in Nelson. Tijdens het bekijken van wat winkeltjes (en het kopen van wat kleren) kwamen we een van onze Engelse vrienden tegen van Queenstown. Een leuk feitje; hij heeft een tatoeage van een Pokémon op zijn rug, hilarisch! We wilden de Canadezen opzoeken waar hij mee aan het reizen was, maar zij waren ons al voor! Ze hadden een boodschap achtergelaten op de ruiten van ons busje. Eenmaal herenigt met elkaar besloten we maar uitgebreid te gaan dineren.. bij de KFC! Het diner was alleen van korte duur omdat wij weer verder moesten. We reden naar Picton, waar de volgende dag om 7 uur 's ochtends de ferry richting het Noorder eiland zou vertrekken.

Toen wij bijna in Wellington waren aangekomen, het Noorder eiland, werd er omgeroepen dat er orka's in de zee waren. We konden gelukkig nog net een glimp van ze opvangen! Toch niet zo gek dus dat Laura zich zorgen maakt om walvissen..

Toen we eenmaal in Wellington waren kreeg ik het gevoel dat onze reis in NZ er een beetje op zat. We hadden zo goed als alles gezien. De enige stops die we nog hadden waren het Tongariro National Park en Auckland. In het national park hebben Laura en ik een mooie wandeling gemaakt van 2 uur. Niet heel erg bijzonder, maar we hebben wel wat watervallen gezien en een vulkaan (van een afstandje). De andere wandelingen die je daar kon doen duurde allemaal minimaal 4 uur.. Wat dan weer net iets te veel van het goede is.

De laatste paar dagen in Auckland stonden voornamelijk in het teken van 'chillen'. We hadden het busje ondertussen ingeleverd en sliepen in een hostel. Wat een luxe. Natuurlijk zullen we onze trouwe vriend, Zebra, nooit vergeten.

Wellicht zijn wij momenteel voortvluchtige criminelen, want wij hebben het land verlaten zonder te betalen voor de boete van 200 dollar! Het verhuurbedrijf van de auto kon geen boete vinden, maar of we echt zoveel geluk hebben?

Onze affaire met NZ is voorbij. Ondertussen zijn wij alweer aan onze reis begonnen in de oostkust van Australia. Het moment waar we op gewacht hebben!